آیا عصبانیت فرزندم طبیعی است؟

اکثر بچه ها گاهی اوقات عصبانی می شوند. اما اگر زیاد اتفاق بیفتد، می‌تواند نشانه‌ای از یک مشکل باشد، به‌ویژه در یک کودک بزرگ‌تر از هشت سال. اگر طغیان ها برای کودک یا دیگران خطرناک باشد، در خانه و مدرسه مشکلاتی ایجاد کند و باعث شود کودک احساس کند نمی تواند خشم خود را کنترل کند، می تواند واقعا نگران کننده باشد.

خشم زیاد در کودکان معمولاً نشانه ناامیدی یا ناراحتی آنهاست. شناسایی منبع مهم است. دلایل زمینه‌ای زیادی می‌تواند وجود داشته باشد، از جمله اوتیسم، ADHD، اضطراب یا اختلالات یادگیری. کودکان مبتلا به این اختلالات اغلب در حوالی مدرسه، تکالیف یا زمانی که نمی‌خواهند کاری انجام دهند دچار فروپاشی می‌شوند.

در حالی که گاهی دارو می تواند به کاهش علائم اختلالات زمینه ای کمک کند، بهترین راه حل برای مهار مسائل خشم این است که کودکان و والدین با هم مهارت های رفتاری مهمی را بیاموزند.

اولین قدم در کاهش طغیان، شناسایی محرک های کودکتان است. اگر چیزی شبیه آماده شدن برای مدرسه است، راه حل هایی مانند دوش گرفتن و انتخاب لباس شب قبل می تواند کمک کند. تقسیم وظایف به مراحلی از این دست اغلب پاسخ مثبتی از سوی بچه ها دریافت می کند.

نحوه واکنش والدین به عصبانیت های فرزندشان نیز مهم است. آرام ماندن در زمانی که فرزندتان رفتارهای ناخوشایند دارد، نادیده گرفتن رفتار منفی و تمجید از رفتار مثبت به کاهش طغیان های عصبانیت کمک می کند. سازگاری کلیدی است. تعیین قوانین مهم است، به فرزندتان بگویید که اگر آن قوانین را زیر پا بگذارد چه اتفاقی می افتد و سپس آن را دنبال کند. والدین همچنین می خواهند با کودک خود کار کنند تا با استفاده از مهارت های مقابله ای مانند تنفس آهسته، راه هایی برای آرام کردن و کنترل خشم خود بیابند.

بیشتر
مقاله کامل
9 دقیقه مطالعه

این مقاله همه چیز در مورد آن است
8 دقیقه
اکثر کودکان گاه به گاه دچار عصبانیت یا غم و اندوه می شوند. اگر از آنها خواسته شود کاری را انجام دهند که نمی خواهند انجام دهند، گاهی اوقات ممکن است ناامید شوند یا سرکشی کنند. اما وقتی بچه‌ها این کارها را به طور مکرر انجام می‌دهند، یا نمی‌توانند دمای خود را اغلب کنترل کنند، ممکن است بیشتر از رفتار معمولی باشد.

در اینجا چند نشانه وجود دارد که نشان می دهد طغیان های عاطفی باید شما را نگران کند:

اگر عصبانیت و عصبانیت کودک شما از سنی که از نظر رشدی انتظار می رود (تا حدود 7 یا 8 سالگی) رخ می دهد.
اگر رفتار آنها برای خود یا دیگران خطرناک باشد
اگر رفتار آنها باعث ایجاد مشکل جدی در مدرسه برای آنها شود، معلمان گزارش می دهند که آنها از کنترل خارج شده اند
اگر رفتار آنها با توانایی آنها در کنار آمدن با بچه های دیگر تداخل داشته باشد، بنابراین آنها از تاریخ بازی و جشن تولد محروم می شوند.
در صورتی که کج خلقی و سرپیچی آنها باعث درگیری های زیادی در خانه شده و زندگی خانوادگی را مختل می کند
اگر ناراحت هستند زیرا احساس می کنند نمی توانند خشم خود را کنترل کنند و این باعث می شود نسبت به خود احساس بدی داشته باشند
درک خشم در کودکان
وقتی بچه ها به طور منظم طغیان های عاطفی دارند، معمولاً نشانه ای از پریشانی است. اولین قدم این است که بفهمید چه چیزی باعث رفتار کودک شما می شود. علل زمینه ای زیادی وجود دارد، از جمله:

ADHD: بسیاری از کودکان مبتلا به ADHD، به ویژه آنهایی که تکانشگری و بیش فعالی را تجربه می کنند، در کنترل رفتار خود دچار مشکل می شوند. ممکن است پیروی از دستورالعمل ها یا جابجایی از یک فعالیت به فعالیت دیگر برای آنها بسیار دشوار باشد و این باعث می شود سرکش و عصبانی به نظر برسند. واسکو لوپس، روانشناس روانشناس بالینی، می گوید: «بیش از 50 درصد از کودکان مبتلا به ADHD نیز نافرمانی و طغیان های عاطفی نشان می دهند. ناتوانی آنها در تمرکز و تکمیل وظایف نیز می تواند منجر به عصبانیت، مشاجره و جنگ قدرت شود. این لزوماً به این معنی نیست که آنها مبتلا به ADHD تشخیص داده شده اند – در واقع، ADHD گاهی اوقات در کودکانی که سابقه پرخاشگری شدید دارند نادیده گرفته می شود، زیرا مشکلات بسیار بزرگتری وجود دارد.
اضطراب: کودکانی که عصبانی و سرکش به نظر می رسند اغلب دارای اضطراب شدید و ناشناخته هستند. اگر کودک شما اضطراب دارد، به خصوص اگر آن را پنهان می کند، ممکن است به سختی با موقعیت هایی که باعث ناراحتی او می شود کنار بیاید، و ممکن است زمانی که خواسته های مدرسه، به عنوان مثال، به او فشار بیاورد که بتواند به او فشار بیاورد، سرزنش کند. تی دسته. در موقعیت‌های اضطراب‌آور، غریزه «جنگ یا فرار» فرزندتان ممکن است وجود داشته باشد – او ممکن است عصبانی باشد یا از انجام کاری برای اجتناب از منبع ترس حاد امتناع کند.
تروما یا بی توجهی: بازی کردن زیاد در مدرسه نتیجه ضربه، غفلت یا هرج و مرج در خانه است. نانسی راپاپورت، MD، استاد دانشکده پزشکی هاروارد که متخصص مراقبت از سلامت روان در محیط مدرسه است، می‌گوید: «کودکانی که در حال مبارزه هستند و در خانه احساس امنیت نمی‌کنند، می‌توانند مانند تروریست‌ها در مدرسه رفتار کنند، با رفتارهای نسبتاً ترسناک. او می گوید که بیشتر در معرض خطر کودکان مبتلا به ADHD هستند که تروما را نیز تجربه کرده اند.

تروما را تجربه کرد
مشکلات یادگیری: وقتی فرزند شما در مدرسه یا در زمان تکالیف به طور مکرر رفتار می کند، ممکن است یک اختلال یادگیری تشخیص داده نشده داشته باشد. بگویید آنها با ریاضیات مشکل زیادی دارند و مسائل ریاضی آنها را بسیار ناامید و تحریک پذیر می کند. به جای درخواست کمک، ممکن است یک تکلیف را پاره کنند یا کاری را با کودک دیگری شروع کنند تا از مسائل واقعی خود منحرف شوند.
مشکلات پردازش حسی: برخی از کودکان در پردازش اطلاعات حسی که از دنیای اطراف خود دریافت می کنند، مشکل دارند. اگر کودک شما نسبت به تحریک بیش از حد حساس یا کم حساس است، چیزهایی مانند لباس های “خراشیده” و نور یا سر و صدای زیاد می تواند باعث ناراحتی، مضطرب، حواس پرتی یا غرق در او شود. این می تواند بدون دلیلی که برای شما یا سایر مراقبین آشکار باشد منجر به فروپاشی شود.
اوتیسم: کودکان در طیف اوتیسم نیز اغلب مستعد فروپاشی چشمگیر هستند. اگر کودک شما در این طیف قرار دارد، ممکن است سفت و سخت باشد – نیاز به یک روال ثابت برای احساس امنیت – و هر تغییر غیرمنتظره ای می تواند او را تحریک کند. آن‌ها ممکن است مشکلات حسی داشته باشند که باعث می‌شود تحت تأثیر تحریک قرار بگیرند و با اتصال کوتاه به یک ذوب شدن ادامه می‌دهند تا زمانی که خسته شوند. و ممکن است فاقد مهارت های زبانی و ارتباطی برای بیان آنچه می خواهند یا نیاز دارند.
چگونه می توانید به یک کودک “عصبانی” کمک کنید؟
دارو لزوماً رفتار نافرمانی یا پرخاشگری را برطرف نمی کند. می تواند علائم ADHD، اضطراب و سایر اختلالات را کاهش دهد و شرایط کار بر روی آن رفتارها را بهبود بخشد. رویکردهای رفتاری که والدین و فرزندان را وادار می کند تا با هم کار کنند تا رفتار مشکل ساز را مهار کنند، کلید کمک به موقعیت هستند.

محرک ها را پیدا کنید
اولین قدم در مدیریت خشم، درک عواملی است که باعث طغیان کودک می شود. بنابراین، برای مثال، اگر بیرون رفتن از درب مدرسه برای فرزندتان یک مشکل مزمن است، راه‌حل‌ها ممکن است شامل هشدارهای زمانی، چیدن لباس‌ها و دوش گرفتن از شب قبل و بیدار شدن زودتر باشد. برخی از بچه ها به خوبی به تقسیم تکالیف به مراحل و نصب آنها روی دیوار واکنش نشان می دهند.

فرزندپروری مداوم
هنگامی که نافرمانی و طغیان های عاطفی کودک رخ می دهد، واکنش والدین یا مراقب بر احتمال تکرار رفتار تأثیر می گذارد.

اگر رفتار کودک خارج از کنترل است یا باعث ایجاد مشکلات اساسی می شود، ایده خوبی است که برنامه های آموزشی گام به گام والدین را امتحان کنید. این برنامه‌ها (مانند درمان تعاملی والدین-کودکی، یا PCIT، و آموزش مدیریت والدین) به شما آموزش می‌دهند تا رفتاری را که می‌خواهید در فرزندتان تشویق کنید، به طور مثبت تقویت کنید و پیامدهای ثابتی را برای رفتارهایی که می‌خواهید دلسرد کنید، ارائه دهید. اکثر کودکان به یک رابطه ساختاریافته تر، با پاسخ های آرام و ثابت والدین که می توانند روی آنها حساب کنند، به خوبی پاسخ می دهند.

در اینجا برخی از عناصر کلیدی آموزش داده شده در آموزش والدین آورده شده است:

تسلیم نشو در برابر وسوسه پایان دادن به عصبانیت فرزندتان با دادن آنچه می خواهد در هنگام انفجار مقاومت کنید. تسلیم شدن فقط به آنها می آموزد که عصبانیت کارساز است.
آرام و ثابت بمانید. هنگامی که کنترل احساسات خود را در دست دارید، در مکان بهتری برای آموزش و پیگیری با پیامدهای بهتر و پایدارتر هستید. پاسخ‌های خشن یا خشمگین باعث تشدید پرخاشگری کودک می‌شود، چه کلامی یا فیزیکی. با آرام ماندن، نوع رفتاری را که می خواهید در فرزندتان ببینید، الگوسازی می کنید و به او آموزش می دهید.
رفتار منفی را نادیده بگیرید و رفتار مثبت را تحسین کنید. رفتارهای نادرست جزئی را نادیده بگیرید، زیرا حتی توجه منفی مانند توبیخ یا گفتن به کودک که دست از کار بکشد، می تواند اعمال او را تقویت کند. به جای آن، رفتارهایی را که می‌خواهید تشویق کنید، تحسین کنید. (فقط نگویید “کار خوب است”، بگویید “کار خوب آرام می کند.”)
از پیامدهای ثابت استفاده کنید. فرزند شما باید بداند که رفتارهای منفی چه عواقبی دارد، مانند وقت استراحت، و همچنین پاداش برای رفتارهای مثبت، مانند وقت گذاشتن در iPad. و شما باید هر بار به آنها نشان دهید که این عواقب را دنبال می کنید.
صبر کنید تا صحبت کنیم تا بحران تمام شود. یکی از کارهایی که نمی خواهید انجام دهید این است که سعی کنید با کودکی که ناراحت است استدلال کنید. همانطور که استفان دیکستین، پزشک متخصص اطفال و روان‌شناس کودکان و نوجوانان می‌گوید: «وقتی کودک در دسترس نیست با او صحبت نکنید». شما می خواهید کودک را تشویق کنید که در مذاکره تمرین کند، در حالی که او در حال انفجار نیست، و شما هم نیستید.
یک جعبه ابزار برای آرامش بسازید. هم شما و هم فرزندتان باید چیزی را بسازید که دکتر. Dickstein ابزاری را برای خودآرام سازی می نامد، کارهایی که می توانید برای آرام شدن انجام دهید، مانند تنفس آهسته، برای آرامش، زیرا نمی توانید همزمان آرام و عصبانی باشید. او می‌افزاید که تکنیک‌های زیادی وجود دارد، اما نکته خوب در مورد تنفس این است که همیشه در دسترس شماست.